فریدون مشیری ( مادر )

تاج 👑از فرق فلک 🌎 برداشتن

جاودان آن تاج بر سر👸 داشتن

در بهشت آرزو ره یافتن

هر نفس شهدی به ساغر🍷 داشتن

روز در انواع نعمت ها و ناز

شب بتی چون ماه دربر داشتن

صبح، از بام جهان چون 🌞آفتاب

روی گیتی را منور داشتن

شامگه ، چون🌙 ماه رویا آفرین

ناز بر افلاک و اختر🌠 داشتن

چون صبا در مزرع سبز فلک

بال در بال کبوتر داشتن

حشمت و جاه سلیمان یافتن

شوکت و فر سکندر داشتن

تا ابد در اوج قدرت 💪 زیستن

ملک هستی را مسخر داشتن

بر تو ارزانی که ما را خوشتر است

                           لذت یک لحظه مادر❤ داشتن

                                                                                                      فریدون مشیری

بهانه

 

ندیدمت بخدا سیر ؛ قصد خانه مکن

برای رفتن خود ؛ این همه بهانه مکن

زراه دور و دراز آمدی ؛ بیا بنشین

ترا قسم به سرت ؛ ناز دلبرانه مکن

تویی ترانه ی شیرین و شعر هستیی من

بهار عمر مرا خالی از ترانه مکن

خیال خام پریدن زسر  پریده دگر

اسیر رام تو ام ؛ فکر دام و دانه مکن

رقیب  بدرگ همسایه در کمین گه تست

مزن به کوچه بیا گردش شبانه مکن

شکسته بال و پر استم مگو که می شکنم

شکسته را مشکن قهر کودکانه مکن

بهار  جنگل پر عطر بازوانم بین

به دشت تف زده ی دیگر آشیانه مکن

سیاه طره ی شبرنگ تو پریشان به

به دست باد صبایش گذار؛ شانه مکن

( صبا )

مادر

مــادر دل مـن به دیدنت تنگ شده
روزم ز سیاهی همچو شبـرنگ شده
رفتی و جهان بر سر من ویـران شد
مادر دل این زمانه از سنـگ شده
زیبایی زندگـانی از نــور تــو بود
بعد تو جهان به من چه بی رنگ شده
آواره ام و دربـه در انـــدر دنیــــا
گویی که به شهر قلب من جنگ شده
این خانــه بدون تو غم آباد جهان
بی خنده تو دلــم پر از زنگ شده

   
                                            ( اویس شجاع )

قصه ى مفت غزل هاى سخا

کفر محض است، نگویم که خدا را چه کنم؟

باتو اى دوست! ولى سلسله ها را چه کنم؟

راستى را تو بگو وقتى به مطلب برسم

و تو از من بشوى، دست دعا را چه کنم؟

با تو هرگز به لبم، چون و چرایى نرود 

تو که پاسخ بشوى، چون وچرا را چه کنم؟

اى بهارم! 

            و زمستان و خزانم! 

                                     و تموز!

تا که اقلیم منى، آب و هوا را چه کنم؟

آى اى شعر! 

              و اى دفتر و دیوان و قلم! 

او که با شدهمه هستند، شمارا چه کنم؟

با شکر خنده ى او- آن که سراپا غزل است-

قصه ى مفت غزل هاى سخا را چه کنم؟!

 (ضیاءالحق سخا )

کو کوى تلخ قمرى

استکانِ چاى سبز و بسته ى سیگار و من

سقف و کلکینِ عبوس و بالشِ دیوار و من

حلقه 

      حلقه 

             دود و دود و 

                    طعم تلخ چاى سبز

            لحظه ها تکرار و 

                    در تکرار و 

                                  در تکرار و من

رادیو وُ 

         حرف مفت و،

                        خِش خِش و قطع صدا

گاه گاهى ناگهانى سرفه ى گیتار و... من

 (())

آن طرف ها -اکثرن- در جاده ها، بوزینه ها

این طرف بیم و هراس و، وحشتِ دیدار و من

پشت شیشه قمریى غمگین، روى سیم برق

مى زند کوکوى تلخى، مثل زهر مار وُ...

                                                 من

-مى کشم تا سطر آخر، شعر خود رااین چنین:

زنده گى  

              آلوده گى  

                          با یک «منِ» بیزار و من!

(سید ضیاءالحق سخا)

دارم بزنید

پشت دیوار همین کوچــه به دارم بزنید
من که رفتم بنشینید و ... هوارم بزنید

باد هم آگهـــی مرگ مرا خواهد برد...
بنویسید که: "بد بودم" و جارم بزنید

من از آیین شما سیر شدم ... سیر شدم
پنجـــه در هر چه کـه من واهمه دارم بزنید

دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟!
خبـــر مرگ مرا طعنــــه به یــــارم بزنید

آی! آنها! که به بی برگی من می خندید!
مرد باشید و ... بیایید ... و ... کنارم بزنید

شاعر:

دلم بی قرار توست

امشب دلم گرفته و در انحصار توست

پرواز آخرین غزلم در مدار توست

من دارم از تمام جهان دست می کشم

اما دلم هنوز کمی بی قرار توست
 

شاعر :

تک بیت ۴

ﭼﺮﺍ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﯿﻤﯿﺎ ﺷﺪ

ﭼﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﯾﺸﺎﻥ
ﮐﻪ شد ﺟمعیت ایشان ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ!

ﭼﺮﺍ ﻓﺎﻣﯿﻠﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍﯾﻨﺪ
ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﻨﺪ!

...

ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﺩ
ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﯽ ﺳﺘﯿﺰﺩ!

ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺩﺭ ز دختر ﻧﻨﮓ ﺩﺍﺭﺩ
ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺟﻨﮓ ﺩﺍﺭﺩ!

ﭼﺮﺍ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﯿﻤﯿﺎ ﺷﺪ
ﺭﻓﺎﻗﺘﻬﺎﯼ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﺭﯾﺎ ﺷﺪ!

ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻏﻨﯿﺎ ﻫﻢ ﻟﺬﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻓﻘﯿﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻋﺰﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ!

ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﮐﺎﺥ ﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﻭﻧﺶ ﯾﮏ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺁﻩ ﺍﺳﺖ!

ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﮐﺎﺷﯽ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﻭﻟﯽ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ!

ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﺬﻝ ﻭ ﺑﺨﺸﺸﻬﺎ ﺍﺛﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻣﺮﻭﺗﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ!

ﻋﻤﻮﺟﺎﻥ، ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎﻥ، ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮕﻮﺋﯿﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﮒ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﺋﯿﻢ!

ﯾﮑﯽ ﺣﺞ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ هر ﺳﺎل یکبار
ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻧﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ!

ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺳﻮﺩ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻧﺰﻭﻟﯽ
ﺭﻭﺩ ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻗﺒﻮﻟﯽ!

ﯾﮑﯽ ﻧﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺶ
ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﮑﺒﺮ ﺩﺭ ﺩﻣﺎﻏﺶ!

ﯾﮑﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﻓﻘﻂ ﻣﺜﻞ ﺑﺘﯽ ﺍﺯ ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ ﺍﺳﺖ!

ﺧﻼﺻﻪ ﻭﺿﻊ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ
همواره ﺑﺮ ﺧﺮ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭیم!!!!

                           شاعر :

در آن نفس که بمیرم

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم
به گفتگوی تو خیزم، به جستجوی تو باشم

به مجمعی که درآیند شاهدان دو عالم
نظر به سوی تو دارم، غلام روی تو باشم

به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم
ز خواب عاقبت آگه، به بوی موی تو باشم

حدیث روضه نگویم، گل بهشت نبویم
جمال حور نجویم، دوان به سوی تو باشم

می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان
مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم

هزار بادیه سهلست با وجود تو رفتن
وگر خلاف کنم سعدیا به سوی تو باشم