بهانه

 

ندیدمت بخدا سیر ؛ قصد خانه مکن

برای رفتن خود ؛ این همه بهانه مکن

زراه دور و دراز آمدی ؛ بیا بنشین

ترا قسم به سرت ؛ ناز دلبرانه مکن

تویی ترانه ی شیرین و شعر هستیی من

بهار عمر مرا خالی از ترانه مکن

خیال خام پریدن زسر  پریده دگر

اسیر رام تو ام ؛ فکر دام و دانه مکن

رقیب  بدرگ همسایه در کمین گه تست

مزن به کوچه بیا گردش شبانه مکن

شکسته بال و پر استم مگو که می شکنم

شکسته را مشکن قهر کودکانه مکن

بهار  جنگل پر عطر بازوانم بین

به دشت تف زده ی دیگر آشیانه مکن

سیاه طره ی شبرنگ تو پریشان به

به دست باد صبایش گذار؛ شانه مکن

( صبا )