۰۳ آذر ۹۵ ، ۱۶:۵۶
از آن دمی که رفته ای
نشسته بر گلوی من
صدای بغز بی سبب
ندیده ام به چشم خود
بجز جلای اشک غم
از آن دمی که رفته ای
پرنده ای غزل نخواند
نه عطری از گلی رسید
نه در طلوع صبح من
نشاط بر رخی رسید
جهنمی شده است غمت
از آن دمی که رفته ای
چه بی رخت هوا بد است
چه بی ستاره گشته است
همیشه می چکد به من
ز قصه شبانه ام
از آن دمی که رفته ای
غمت به پیش گریه ام
کبوتری نشسته است
که از دیار پر گلت
شکوفه ای گرفته است
از آن دمی که رفته ای
فضای با صفای من
بدون چشمک شبت
چه بی ستاره گشته است
از آن دمی که رفته ای
خدا کند که چشم من
دوباره دیده ور شود
به نور پاک چهره ات
که کور و ناتوان شدم
از آن دمی که رفته ای
